Abstrakt
Wprowadzenie: Czytelnikom czasopisma „BiTP. Bezpieczeństwo i Technika Pożarnicza” w rozdziale „Postacie Pożarnictwa” od 2015 roku przedstawiane są biografie wybranych postaci zasłużonych dla polskiego pożarnictwa. W bieżącym numerze przybliżona zostanie niezwykła osoba, która zajęła wyjątkowe miejsce w historii ochrony przeciwpożarowej w Polsce. Mowa o pierwszym generale polskiego pożarnictwa Zygmuncie Jaroszu (1920-2007). Generał Jarosz jako pierwszy polski strażak przeszedł drogę od szeregowego zawodowego strażaka przez podoficera do oficera i generała pożarnictwa. Pod jego kierownictwem polskie pożarnictwo ulegało znacznemu rozwojowi. Cechowała go pasja pracy i nieprzeciętny talent organizatorski. Generał Jarosz był kreatorem wielu zmian, nowych inicjatyw i działań. Generałowi zawdzięczamy rewolucję systemu szkolnictwa oraz powstanie pierwszej w historii pożarnictwa uczelni oraz dwóch szkół chorążych. Przez dwie kadencje w latach 1974–1983 pełnił z wyboru funkcję wiceprezydenta ds. zapobiegania pożarom w międzynarodowej organizacji pożarniczej CTIF. W tym czasie przyczynił się do umocnienia polskiego pożarnictwa na forum europejskim i podniesienia prestiżu Polski za granicą. W ciągu kolejnych lat służby generał konsekwentnie realizował wizję rozwoju pożarnictwa polskiego w niełatwych politycznie czasach. Należy wspomnieć, że był to okres wielu bardzo trudnych akcji ratowniczych, w tym tragicznych w skutkach, jak na przykład pożar rafinerii w Czechowicach-Dziedzicach z 1971 roku, który spowodował śmierć 37 osób. Z wieloletniego teoretycznego i praktycznego dorobku generała korzystamy do dziś. Generał Jarosz uosabiał wzorowe cechy strażaka, profesjonalizm zawodowy i wysokie walory osobiste. Osiągnięcia, wartości i cele prezentowane przez generała zasługują na przedstawienie jego sylwetki czytelnikom kwartalnika naukowego BiTP.
Słowa kluczowe: postacie pożarnictwa, pożarnictwo polskie, ochrona przeciwpożarowa, Państwowa Straż Pożarna